Strona główna

    „ Ostatni dzień 2012 roku. W zasadzie środek nocy. Obudziłam się i totalnie przerażona, smutna, wyczerpana i spocona pomyślałam: „Pójdę do piekła...!”. Rozpłakałam się jak chyba nigdy wcześniej. Nie pamiętam, żeby coś mi się śniło, żebym o czymś myślała. Zostałam wyrwana ze snu i jedyne, co miałam w głowie, to zdanie: „Pójdę do piekła...!”.

    Wstałam rano. Zgodziłam się pójść z Maksem na domówkę do jego znajomych, których kompletnie nie znałam. Maks był młodszy, oni – też. Studenci z zamożnych domów. Zupełnie nie moje klimaty.
    Tamten czas był dla mnie bardzo trudny emocjonalnie. Coraz częściej uciekałam od ludzi – zwłaszcza tych, którzy dobrze mnie znali. Udawałam przed światem, że jest OK, że jestem szczęśliwa, radosna i mam duży dystans do wszystkiego. Tak nie było.
    Za pieniądze, których nie miałam, poszłam kupić drogą sukienkę. Zaopatrzyłam się też w sporą ilość marihuany, bo wtedy dużo paliłam.

    Maks odebrał mnie koło dwudziestej drugiej. Powiedział, że pięknie wyglądam. Miałam długie, proste ciemne włosy, seksowną grafitową sukienkę i stanik z koronkowymi ramiączkami, które komponowały się z sukienką. Jedno z ramiączek opadało czasem na ramię.
    Założyłam wysokie szpilki, a do ręki wzięłam torebkę. Maks dodał, że bardzo się cieszy, że ma zaszczyt towarzyszyć mi w tym dniu.
    Pamiętam, że przed jego przyjściem stanęłam przed lustrem i pomyślałam: „OK, ładnie”, chociaż wygląd był mi bardzo obojętny. Jak chyba wszystko wtedy.

    Impreza odbywała się w starej kamienicy. Mnóstwo osób, z kilkoma się przywitałam. Maks przyniósł drinki. Usiadłam przy stoliku i nie zwracając uwagi na innych, skręciłam sobie jointa. Maks witał się i rozmawiał ze znajomymi, a ja paliłam. Co jakiś czas podchodził jakiś chłopak i pytał, czy może ze mną zapalić. Ktoś rzucił: „Łał, chciałbym mieć taką dziewczynę...!”. Ktoś inny: „Ale ty jesteś zajebista...!”. Albo: „Ty chyba jesteś córką Boba Marleya...!”. Takie dziecinne jaranie się tym, że dziewczyna tyle pali.
    Siedziałam, uśmiechałam się i mówiłam do nich jak do synków. Miałam ich za dzieciaków, którzy niczego nie wiedzą o życiu.

    Chociaż nie wybiła jeszcze północ, stawałam się coraz bardziej smutna. Patrzyłam na innych, patrzyłam na siebie i czułam, że zaraz się rozpłaczę.
    Skręciłam kolejnego blanta i zapaliłam. Wstałam i powiedziałam Maksowi, że wracam do domu. Próbował mnie zatrzymać. Przekonywał, że impreza dopiero się zaczyna, że jeszcze północ nie wybiła. Nie miałam ochoty zostać ani chwili dłużej. Spokojnie odpowiedziałam, że ma się bawić. Że nie czuję się najlepiej, więc idę do domu.

    Maks koniecznie chciał mnie odprowadzić. Dokładnie o północy, kiedy wystrzeliły fajerwerki, znajdowaliśmy się bardzo blisko mojego domu. Powiedziałam stanowczo, że ma wracać. Tak bardzo chciałam być wtedy sama...! I wtedy stała się kolejna rzecz, która mi uświadomiła, że muszę coś zrobić, że muszę zmienić moje życie. Bo moje życie jest piekłem.
    Przechodziłam obok klasztoru franciszkanów. Fajerwerki wciąż strzelały po niebie. Wciąż było też słychać syreny. Wokół żadnego człowieka.
    Podbiegłam do drzwi klasztoru i próbowałam je otworzyć. Miałam ogromną nadzieję, że wejdę do kościoła.

    Drzwi były zamknięte. Usiadłam pod nimi i płakałam. Płakałam tak samo jak dwadzieścia cztery godziny temu. Mówiłam, że potrzebuję pomocy. Że nie chcę tak dłużej żyć. Że chcę wejść do kościoła. Że chcę Boga. Że po prostu go potrzebuję.
    Nie wiem, jak długo tam siedziałam. Nie wiem, kiedy zebrałam się w sobie i wróciłam do domu. Ale wiem, że chociaż było to moje najtrudniejsze doświadczenie, stało się początkiem czegoś pięknego. Uratowało mi życie.”